Pełna nazwa umowy ADR w języku francuskim informowała do końca roku 2020 o tym, że jest to umowa europejska (L’ Accord européen relatif au transport international des marchandises Dangereuses par Route). Dlatego od 2021 roku z powodu, że coraz więcej krajów spoza Europy ratyfikuje tę umowę, dokonano zmiany w nazwie polegającej na usunięciu przymiotnika „europejska”. Aktualny stan wskazuje na to, że zaledwie nieco ponad 13% krajów z powyższej listy jest spoza Europy. Oznacza to, że blisko 90% pozostałych to kraje europejskie. Nie zmienia to jednak tego, że zasięg umowy ADR już dawno sięga poza Europę.

Warto też zwrócić uwagę na fakt, że tak duże upowszechnienie umowy ADR w Europie (znacznie wykraczającej poza chociażby Unię Europejską), jest ogromnym ułatwieniem dla ogromnej liczby przedsiębiorców. Oczywiście przepisy dotyczące transportu towarów niebezpiecznych nadal nie są w 100% ujednolicone dla wszystkich tych krajów. Umowa ADR pozostawia miejsce na wewnętrzne regulacje każdego z krajów będących jej stroną. Przykładem takiego przepisu może być polski wymóg, by na liście przewozowym wskazywać nie tylko nadawcę i odbiorcę towarów niebezpiecznych, ale także ich właściciela (art. 13 Ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych):

Uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych jest obowiązany zamieścić, w wymaganych dokumentach, o których mowa w ustawie, oraz odpowiednio w ADR, RID lub ADN nazwę i adres podmiotu, którego własnością, w chwili przekazania osobie wykonującej przewóz towarów, jest towar niebezpieczny.”

Przepis ten dotyczy oczywiście tylko sytuacji, w której przewóz zaczyna lub kończy się na terytorium Polski. Podobnie jest z wymogiem składania sprawozdania rocznego. Obejmuje się nim tylko te przewozy, które zaczęły lub skończyły się na terenie Polski. Zatem jeśli firma wykonała w ciągu roku mnóstwo przewozów ADR – ale wszystkie poza granicami Polski – nie musi składać sprawozdania ADR. Oczywiście nadal musi wyznaczyć doradcę ADR, do czego zobowiązuje umowa ADR.